Dzięki zaawansowanym technologiom, nawet ograniczenia w przemieszczaniu się spowodowane pandemią, nie stanowią przeszkody, abyśmy o dowolnej porze i z dowolnego miejsca, mogli zobaczyć po drugiej stronie ekranu przyjaciół zamieszkujących najbardziej odległe krańce świata. Żyjemy bowiem w świecie, który w przeciągu pokolenia skurczył się do postaci, w której dystansem nie jest już szerokość geograficzna, lecz obawa przed otwarciem się na drugiego człowieka.  

Psychologia międzykulturowa, będąc młodą subdyscypliną psychologiczną, wychodzi naprzeciw palącym potrzebom zacierania granic – poprzez sposoby lepszego rozumienia odmienności. Dzięki badaniom z tego zakresu, możemy w pierwszej kolejności zdiagnozować ograniczające filtry, poprzez które spoglądamy na inne kultury, a następnie rezygnując z niezweryfikowanych założeń, zrobić pierwszy krok ku zrozumieniu i nawiązaniu relacji.

Psychologia międzykulturowa w swoim dążeniu do lepszego poznawania zachowań i procesów umysłowych przedstawicieli różnorodnych kultur, czerpie z szeregu nauk społecznych, w tym przede wszystkim z antropologii kulturowej, socjologii, językoznawstwa, religioznawstwa, komparatystyki, geografii czy historii.